Bestiariusz

Dzicy lokatorzy

Echo

Filrae

Puszcza Meorgen

Jeleń Szlachetny

Cervus elaphus
Rodzina: Cervidae

Jeleń jest zwierzęciem o harmonijnej budowie ciała. Samce noszą poroże, nadające ich sylwetce swoiste piękno. Inaczej zwane wieńcem. Zrzucane jest wraz z zimą, zaś wiosną wyrasta im nowe. Okrywa włosowa, czyli suknia jelenia ma latem czerwono- brunatno-rudawe ubarwienie o różnych odcieniach, natomiast zimą staje się płowa. 

Okres rui – rykowisko przypada na drugą połowę września. Ciąża trwa około 235 dni. Łanie rodzą najczęściej jedno cielę w roku – w maju, bądź czerwcu. Cielęta są barwy rudobrunatnej z żółtawobiałymi plamkami na bokach ciała.

W warunkach spokoju jelenie są najaktywniejsze w godzinach dziennych. Jeleń szlachetny jest zwierzęciem stadnym o wysokim stopniu rozwoju społecznego. Stada jeleni dzielą się na podgrupy, tak zwane chmary. Stare byki prowadzą czasem samotniczy tryb życia. 

Prawdziwe walki występują tylko wśród 7-9 letnich byków w okresie rui.

Dzik

Sus scrofa

Dzik ma tułów krępy, z boków ścieśniony, szczególnie u samców, o silnie rozwiniętej części przedniej. Głowa jest duża i wydłużona, osadzona na krótkiej, grubej i muskularnej szyi. Oczy są stosunkowo małe, brunatne. Część twarzowa głowy dzika jest silnie wydłużona, zakończona ryjem. Na jego końcu znajduje się okrągła, silnie unerwiona tarcza ryjowa. Palce środkowe zakończone są mocnymi racicami. Ogon jest dość długi, zakończony kitą dłuższych włosów. Okrywa włosowa dzika składa się z twardych, ale elastycznych włosów okrywowych, zwanych szczeciną, oraz z gęstego podszycia włosów wełnistych. 

Kły dolne odyńców są szczególnie długie i szablasto wygięte. Kły górne są mniejsze i mają inny kształt, zbudowane z zębiny nieco twardszej, spełniają rolę osełki, o którą ścierają się szable. Kły loch są znacznie krótsze i mniejsze. 

Dziki tworzą stada, które na wiele lat osiadają się na stałym terenie. Ich watahy wahają się od kilku do kilkunastu osobników. Samotnie żyją tylko odyńce, które w okresie rui odłączają się od watah.

Występują w większej części puszczy, szczególnie na mokradłach i bagnach.

Mantykora

Martigor martigor

Rodzina: Bestidae

Straszliwy drapieżnik o tułowiu lwa i ogonie złożonym z jadowitych kolców, które potrafi wypuszczać jak strzały. Wyposażona jest w trzy rzędy zębów, za pomocą których bez problemu pożera ofiarę łącznie z kośćmi. Pysk tego stworzenia przypomina ludzką twarz, także zdarza się, że niektórzy biorą ją z daleka za człowieka z brodą. 

Mantykory mają melodyjny głos, brzmiący jak niskie nuty fletu w połączeniu z trąbką. Mimo piękna tego dźwięku większość zwierząt wie, że powinny prędko uciekać, gdy tylko go usłyszą.

Stworzenia te żyją w najgłębszych leśnych ostępach, prawie wcale nie wychodząc na otwartą przestrzeń. Na swoje leże wybierają trudno dostępne jaskinie, w których gromadzą swoje łupy.

Mantykora żywi się głównie dużymi zwierzętami, takimi jak jelenie, antylopy i gazele. Nie wzgardzi też ludzkim mięsem, gdyby miała okazje na takowe zapolować. Mniejsze ssaki – króliki, szczury lub ryjówki – łapie wyłącznie dla wzbogacenia swojej podstawowej diety. 

Gryfoniki

© sandara

Rodzina: Mixtidae

© sandara

Mniejsi kuzyni gryfów skalnych, które występują w górach i polują na otwartych przestrzeniach. Te małe drapieżniki polują wśród drzew, łowiąc gryzonie i małe ptaki leśne, żywią się także jajami i owocami leśnymi.

Duchy Drzew

Rodzina: Hamadryadidae

© sandara

Duchy Drzew, nazywane też inaczej nimfami drzew, hamadriadami. Występują nie tylko w Puszczy, ale także na całych terenach Zapomnianego Królestwa, jednak już w mniejszych ilościach.

Chociaż dla istot fantastycznych wszystkie drzewa są magiczne, a niektóre święte, tylko niektóre spośród nich naprawdę czują. To w nich właśnie mieszkają duchy. 

Duchy drzew mogą przybierać postać ludzką i oddalać się od swojej siedziby albo w skrajnych przypadkach wędrować razem z nią, wyrwawszy drzewo z korzeniami. Duchy w ludzkiej postaci często przypominają swoje drzewa: duch jabłoni może mieć zielone włosy i brunatną skórę, a duch dzikiego bzu – fioletowe oczy.

Dziwne sęki i wybrzuszenia na powierzchni kory, tworzące jakby rysy twarzy to znak, że w drzewie może mieszkać duch. Mogą o tym świadczyć też wystające korzenie, wzruszona ziemia, czy odwrócone kępy mchu.

Duchy najczęściej zamieszkują drzewa, które rosną pośrodku magicznego kręgu albo w pobliżu źródła. Inne typowe siedziby to samotne drzewo na zboczu wzgórza, najstarsze drzewo w zagajniku albo jedno z dwóch drzew splecionych ze sobą. Duchy drzew umierają, gdy zetnie się ich siedzibę, ale czasem w niewidzialnej postaci nękają tych, którzy spowodowali ich śmierć.

Duchy, mieszkające w różnych gatunkach drzew, różnie się zachowują. Niektóre z nich są wrogie, inne opiekuńcze, a jeszcze inne są uważane za niezwykle mądre. Duchy dębu, jesionu i berberysu, jarzębiny oraz żeńskie duchy ostrokrzewu uchodzą za opiekuńcze. Męski duch ostrokrzewu uchodzi jednak za złowrogi. Za niebezpieczne uważa się też duchy głogu rosnącego po trzy kępy lub więcej. Duchy czarnego bzu, rzekomo opiekuńcze, zachowują się różnie. Duchy leszczyny są uważane za bardzo mądre i mogą przekazywać mądrość tym, którzy jedzą ich orzechy. Duchy jabłoni dają mądrość i siłę tym, którzy jedzą ich jabłka.

Chochliki

Rodzina: Cordimundidae

Olśniewające barwami chochliki mają połyskliwe błoniaste skrzydełka i są wielkości dużych owadów. Na pierwszy rzut oka można je wziąć właśnie za egzotyczne owady lub kwiaty.
Żyją wysoko w koronach drzew i najczęściej wybierają lasy zamieszkane przez duchy drzew.
Chochliki poruszają się w chmarach i mogą ugryźć, jeżeli ktoś je rozdrażni. W nocy od ich ciał bije lekki blask, przez co bywają brane za świetliki, na których uwielbiają latać,podobnie jak na innych owadach i małych ptakach.

Kiedy zdrowe kwiaty gubią płatki - może to oznaczać, że być może chochliki zrywają je na swoje ubranka. Chochliki potrafią też sprawić, że rośliny kwitną w środku zimy i hodują dziwne owoce, które są przysmakiem istot fantastycznych,
W zamieszkanym przez chochliki lesie można znaleźć wydrążone żołędzie, których używają jako filiżanek, materace z puchu dmuchawców i czapki z poskładanych liści.

Kleszczot ptasi

© sashulka

Stworzenie, które na pierwszy rzut oka może wydawać się spokrewnione z Duchami Drzew, jednak nie ma z nimi nic wspólnego. Kleszczoty w swojej strategii polowań wykorzystują sztukę mimikry. Upodobniają się do drzew, rozkładając swe ręce i palce niczym gałęzie. Zastygają w bezruchu, czekając cierpliwie, aż usiądą na nich małe ptaki lub inne żyjątka. Wtedy chwytają je i pożerają żywcem. Stanowią także zagrożenie dla owadów, gryzoni oraz chochlików. Choć sprawiają upiorne wrażenie, nie są zagrożeniem dla większych zwierząt.

W puszczy występują także inne gatunki kleszczotów, między innymi kleszczot skalny, imitujący głazy oraz kleszczot tygrysi, którego nazwa wzięła się od rdzawych, pasiastych płatków ogromnego kwiecia, które wydając z siebie zapach rozkładu zwabia ofiary.

Latające ryby

Spokojne stworzenia o łagodnym usposobieniu - chyba, że są głodne. Poruszają w niskich partiach lasu. Grupa obejmuje wiele gatunków, różnych form i rozmiarów. Żyją w różnych partiach lasu i na różnych wysokościach. Niektóre z nich potrafią osiągać olbrzymie rozmiary.

Wąż bagienny

Występuje na podmokłych terenach puszczy, mokradłach, gdzie woda ma poziom minimum jednego metra. Charakteryzyje się dużymi rozmiarami oraz rogami wyrastającymi z głowy. Poluje na wodne ptaki, ryby, płazy oraz mniejsze gady. Gdy trafi się u okazja także na mniejsze ssaki. Choć nazwa mogłaby to sugerować, raczej nie spotka się go na bagnach - tamtejsze wody są dla niego za bardzo muliste i trudno jest mu tam zdobyć pożywienie.

 Orzeł biały

W puszczy zlokalizowano tylko jedno gniazdo tego niezwykle rzadkiego przedstawiciela ptaków szponiastych. Są to królewskie ptaki, o wspaniałym, mlecznobiałym upierzeniu. Niestety sa na granicy wymarcia. Ich szpony ponoć mają magiczne właściwości, co przyczyniło się do polowań i wybicia ich populacji. Poza tym zarówno na terenie puszczy jak i w innych rejonach Krainy Mgieł występuje wiele różnorodnych gatunków ptaków, zarówno drobnych, śpiewających, jak i drapieżników.

Żmija storczykowa

Jadowity wąż, upodobniający się do kwiatów z rodzaju orchidea. Jej jad jest śmiertelny dla drobnych zwierząt. Osiąga długość do półtora metra.

Inne: drapieżniki takie jak oceloty, kuny, borsuki, lisy; sarny, gryzonie, ptactwo. 

Bagna

Dragema drzewiasta

Pożeracz bagienny

Niezwykle niebezpieczny, aktywnie poszukujący ofiar drapieżnik. Jego ciało pokryte jest grubą, sztywną szczeciną. Olbrzymi paszcza wyposażona jest w rzędy ostrych kłów oraz długi, mięsisty język, którym wciąga do gardzieli pożywienie. Posiada niewielkie czarne oczy - jego wzrok nie jest najlepszy, nadrabia za to innymi zmysłami.

© cobaltplasma

Błędne Ogniki

Błędne Ogniki, zwane także świetlikami bagiennymi, można ujrzeć nocą w głębokich ostępach leśnych, na bagnach, a także w innych odludnych miejscach. Ukazują się jako fosforyzujące kule, które płyną powoli w powietrzu. 

Zabłąkani wędrowcy często biorą Ogniki za światła latarni i kierując się w ich stronę, zbaczają ze ścieżek, gubiąc się jeszcze bardziej.

Inne: Na obszarach bagiennych – ptactwo brodzące, ryby.

Piaskowe Równiny

Równinne Psy

© coyox

Tworzą watahy, składające się z 6 do 12 osobników.

Mają zaledwie 50 cm w kłębie. Posiadają krótką, szorstką sierść. Ich ubarwienie jest szaro-beżowe. Niektóre osobniki mają też prążki na grzbiecie w ciemniejszym odcieniu. Kolor ich sierści idealnie kamufluje je wśród wysokich traw równin. 

Jedną z ich najbardziej charakterystycznych cech jest to, że na pysku samców wyrasta im kościana narośl. Służy głównie do walk o samice oraz o pozycję w stadzie.

Zazwyczaj rodzą się ślepe. Jest to ich wrodzona wada genetyczna. Czasami zdarza się jednak, że któryś z osobników posiada zmysł wzroku, jednak rozwinięty w bardzo słabym stopniu. Pomimo tych braków radzą sobie doskonale, wyszukując ofiary za pomocą doskonałego węchu i słuchu. 

Każdego dnia przemierzają dziesiątki kilometrów – podobnie jak wilki, podróżując po swoim terytorium oraz polując. 

Piaskowe Płaszczki

Budzą się wyłącznie podczas burzy. Są z nią nierozerwalnie złączone. Trudno stwierdzić, czy to one wywołują to zjawisko atmosferyczne, czy może ono je. Potrafią unosić się w powietrzu, dzięki sile jakie daje im pole magnetyczne - magazynują w sobie niezwykłe pokłady ładunków elektrycznych. Mogą nimi manipulować, wypuszczając na zewnątrz swojego ciała, pozwalać swobodnie przepływać lub ściągać do siebie – na przykład ładunki zawarte w chmurach burzowych, czy też nawet pioruny. Przebywanie w ich pobliżu jest bardzo niebezpieczne, ponieważ grozi to wysokim ryzykiem poparzenia, a w najgorszym wypadku śmiercią.

Kiedy burza się kończy płaszczki zapadają w letarg. Zakopują się w piasku, bądź wynajdują spokojnie miejsce i tam usypiają. Na znalezienie sobie kryjówki mają bardzo mało czasu. Szczególnie, że utrudnia im to, ich wielkość – rozpiętość ich skrzydeł sięga nawet do 5 m. Kiedy już zasną stają się całkiem bezbronne, co równe się z pewną śmiercią.

Mauridy

Zwane też Demonami Pustynnymi lub Piaskowymi Pożeraczami Ciał. Prowadzą samotniczy tryb życia. Wyjątkiem jest okres łączenia się w pary, który wypada raz na dziesięć lat. Wiąże się to z tym, że dożywają nawet 80 lat, natomiast ich ciąża trwa bardzo długo i jest niezwykle niebezpieczna, zarówno dla matki jak i dziecka.

W kłębie osiągają wysokość do 180 cm. Ich skóra jest dość twarda, chropowata, w wielu miejsca pokryta zgrubieniami i naroślami. Tylko w miejscach zgięć jest bardzo cienka – tam bardzo łatwo je zranić. Czaszkę mają niezwykle twardą. Po za tym posiadają nawet do czterech par rogów. Ich oczy są małe i jednolicie czerwone, często też jarzą się słabym blaskiem. Niektóre osobniki zamiast paszczy wyposażonej w kły, posiadają niezwykle ostry dziób. Mają długi i cienki ogon. Na samym jego końcu znajduje się otwór, poprzez który wciągają sypki piasek. To właśnie dzięki niemu żyją i funkcjonują, dlatego nie potrzebują się pożywiać mięsem. Zazwyczaj nie są zbyt niebezpieczne. Uwielbiają całe dnie wylegiwać się, zakopując się w piasku, bądź odpoczywając pod samotnym drzewem. Sporadycznie prowadzą wędrówki po swoich terenach. Co jakiś czas muszą skorzystać z wodopoju. 

© sandara

Mimo ich wrodzonego lenistwa, w pewnym momencie swojego życia, każdy osobnik napotyka taką istotę, którą musi zabić. Trudno stwierdzić od czego zależy ich wybór, więc można to określić swego rodzaju przeznaczeniem. Kiedy już spotka przeznaczoną sobie osobę, demon przestaje myśleć o wszystkim innym. Ściga swoją ofiarę dopóki nie pozbawi jej życia. Zamieszkują głównie piaszczyste tereny. Niektóre osobniki posiadają moc kontrolowania w pewnym stopniu piasku.

W Zapomnianym Królestwie do tej pory zarejestrowano tylko dwóch przedstawicieli tego gatunku.

Gazela

Wysmukłe ciało pokryte jest płową sierścią. Po bokach tułowia i niektórych częściach głowy biegną czarne pasy. Brzuch, tylna część zadu i wewnętrzne strony kończyn są białe. Rogi gazeli są długie i nieznacznie wykrzywione. Krótki, czarny ogon leżący w białej sierści na zadzie, służy do odganiania owadów. Wysokość w kłębie to około 110cm. Występują w stadach przeważnie liczących do 10 sztuk. Przez całe życie wędrują, w poszukiwaniu nowych żerowisk.

Wij pustynny

© daveallsop

Niebezpieczny drapieżnik, występujący na równinach. Czycha na wyczerpane wędrówką ofiary. Dusiciel - zabija miaźdżąc zwierzętom kości i płuca. Choć kształtem może przypominać węża, nie jest z nimi spokrewniony. Ogromnych rozmiarów ciało pokryte jest twardymi, pierścieniowymi łuskami. Paszcza wyposażona jest w ostre kły, a szczęki mogą się rozkładać, by pomieścić ofiarę w całości. Niewielkie oczy na czubku spłaszczonej głowy wyposażone są w dodatkową błonę, chroniącą gałkę oczną przed piaskiem. Potrafi wyczuć drżenia podłoża, a za pomocą długiego, rozwidlonego języka może smakować powietrze, wyczuwając zapachy i feromony.

Inne: węże, skorpiony, drobne ptactwo, gryzonie, ptaki drapieżne, inne drobne drapieżniki

Wzgórza

Kudu Wielkie

Tragelaphus strepsiceros

Rodzina: Bovidae

Tak jak gazele zaliczane są do grupy antylop. W kłębie sięgają aż do 150 cm. Mają szarobrązowe ubarwienie, boki ciała są biało pręgowane. Samce posiadają śrubowato skręcone rogi, o długości dochodzącej nawet do 170 cm. 

Występują w niewielkich stadach, liczących od 6 do 20 osobników. Samce zazwyczaj żyją samotnie. Gatunek ten zawsze przebywa w pobliżu wody, ponieważ jest bardzo wrażliwy na jej brak. Aktywny jest głównie nocą, w ciągu dnia odpoczywa zaszyty w głębokich zaroślach.

Samica rodzi tylko jedno młode, najczęściej w okresie od stycznia do marca.

Inne: gryzonie, ptaki, węże itd.

Rzeka Varhoka

Kelpie jeziorowy

Rodzina: Equidae

© porceliandoll

Kelpie to straszliwy duch wodny, przybierający postać szaro-czarnego konia. Często krążą nad brzegami rzek i jezior, udając zabłąkanego kucyka, wabiąc potencjalne ofiary. Topi i pożera ludzi, którzy próbują się do niego zbliżyć i dosiąść.
Można go poznać po wiecznie mokrej grzywie i zimnej, jakby foczej skórze. Jego oczy zwykle zasłonięte są kudłatą grzywą, w którą często wplecione są wodorosty i nenufary. W pysku ma tuziny ostrych zębów. Kopyta kelpie posiadają dodatkowe palce - podobnie jak jednorożec mają układ stopy zbliżony do przodków koni.

Kelpie przed burzą wydaje z siebie zawodzące rżenie i może sprawić, że woda wystąpi z brzegów.

Inne: Liczne ryby oraz ptactwo wodne.

Las Wyklętych

Niksy (najady)

Rodzina: Naiadidae

© Selenada

W Lesie Wyklętych znajduje się jezioro – to tam właśnie mieszka niksa słodkowodna Filrae.

Niksy są strażniczkami jezior i strumieni. Są na stałe związane ze zbiornikiem wodnym, w którym mieszkają.

Można je poznać po ociekających wodą włosach i ubraniu, jak również po zielonkawej barwie skóry. Są gatunkiem ziemnowodnym i w przeciwieństwie do syren mają nogi, nie ogony. Ich „włosy” są zewnętrznymi wypustkami skrzelowymi, służącymi do czerpania tlenu z wody. Nie mają paznokci ani owłosienia, a ich skóra lśni opalizująco jak podbrzusze żaby. 

Niksy uwielbiają muzykę i taniec. Często na brzegach ich siedzib można znaleźć instrumenty zrobione z trzciny, zwłaszcza piszczałki. 

Są bardzo ciekawe ludzi i świata. Ponieważ nie mogą zbytnio oddalać się od swych siedzib, czerpią wiadomości o świecie ludzi od innych istot fantastycznych.

Niksy są roślinożerne i czują wrodzoną sympatię do roślinożerców lądowych.

Inne: gryzonie, ptaki, sarny

Przeklęte Góry

Gryfy

Rodzina: Mixtidae

© azany

Para gryfów umieściła swoje gniazdo na jednym ze szczytów Przeklętych Gór. Nie wiemy dlaczego potrafią tam żyć, ponieważ są bardzo skryte. Od czasu do czasu można je zobaczyć w locie nad wzgórzami lub równinami, gdy szukają pożywienia.

Majestatyczny gryf (gryfon) uważany jest za krzyżówkę orła i lwa. Jego upierzenie ma barwę od kremowej po ciemnobrązową, ale można też spotkać osobniki o połyskliwych, granatowych piórach.

Większość gryfów mieszka na pustyni, chociaż można je spotkać także w klimacie umiarkowanym. Zakładają gniazda bardzo wysoko i można je zobaczyć tylko w locie, gdy szukają pożywienia. Poza gryzoniami i ssakami trawożernymi polują na ryby.

Dorosły gryf ma rozmiary lwa, lecz jest od niego silniejszy. Choć gryf pochodzi raczej od orła, ich dzioby mogą mieć bardziej sępią lub jastrzębią głowę. Bujna „grzywa” na głowie składa się z szorstkich włosów i długich, cienkich piór. 

© Nambroth

Mają niezwykłą zdolność widzenia stereoskopowego. Dostrzegają w locie królika z wysokości wielu kilometrów. 

Ich wołanie brzmi jak przenikliwy gwizd imbryka, jest bardzo wysoki i piskliwy dźwięk.

Mimo ich naturalnych atutów przetrwało niewiele gryfów. W przeciwieństwie do mniej fantastycznych mieszańców międzygatunkowych (jak muły) mogą się jednak rozmnażać. Podobno ich jaja mają skorupy z agatu.

Gryfy są odporne na jad smoków i bardzo wrogo nastawione do koni.

Inne: ptaki drapieżne, reszta fauny jest nieznana.